බුද්ධ පුත්‍රයකුගේ පාපොච්චාරණය.... !

                                                                                                                මාස 4 යි . දවස් 13 යි . පැය 14 යි .ඒ වෙනකොට  හැමදේම සිද්ධ වෙන්න පටන් අරගෙන . සිකුරු හතෙ ඉපදුනත් හතරකේන්දරේ පාළු වුනත් කිසිම වෙනසක් නැතුව ඒ හැම එකාම එකම තාලෙකට හුස්ම ගන්න පටන් ගන්නවා. ඒත් මම විතරක් මේ බුදු ගේ ඇතුලට වෙලා මුන් හැම එකාම බේර ගන්න කියලා මුළු බුද්ධ මන්දිරේටම ඇහෙන්න පිරිත් කියනවා .

                                                                  

                                                                                                              අප්පච්චි අභයගිරි විහාරෙ දේවතා කොටුව හදද්දි කලා වැව අයිනට වෙලා අපේ අම්මා කෑ ගහන්න පටං ගත්තා .ඒ අම්මගෙ පෙකනි වැල දිගේ එල්ලිච්ච මම අම්මගේ කිරි සුවඳ හොයාගෙන එලියට එන්න හදපු වෙලාවෙ. හැබැයි මාස ගාණක් අම්මගේ පෙකනි වැල දිගේ අම්මාගේ ආදරේ මගේ මුළු ඇග ඇතුලටම කාන්දු වුණා .බඩගිනි වෙලා අඬන්න හදනකොට අම්මගෙ පපුවෙ සද්දෙට මට නින්ද ගියා .ඒත් එදා රෑ පෙකනි වැල මැද්දට ගල් මිටියකින් ගහලා අම්මවයි මාවයි වෙන් කරද්දි මම කෑ ගහලා ඇඬුවා .

                          ඒ වෙලාවෙ අභය ගිරි පන්සලේ ඝාංටාර සද්දෙට මගේ ඇඬියාව නැවතුණා. කලා වැවේ පිළීගඳ මැද්දෙන් ආපු හඳුන් කූරු සුවඳ මගේ හුස්මත් එක්කම ඇග ඇතුලට ගියා .  පිළී ගඳ මුළු ඇඟ පුරාම ගඳ ගහන්න පටන් ගත්තා . හඳුන් කූරු සුවඳත් එක්ක ආපු පිළී ගඳ .ඒ පිළිගඳ මගේ ජීවිතේ  ගොඩාක් කල් යටපත් වෙලා තිබ්බා . කාලයත් එක්කම මට තේරුණා මම ලොකෙට ඉපදිලා තියෙන්නෙ  හතර කේන්දරේ පාළු වෙල කියලා .සිකුරු අතේ තියාගෙන ඉපදුනේ නැති වුණාට අම්ම්ගේ පපුවට තුරුළු වෙලා ඉන්නකොත මට මේ ලෝකෙම මාත් එක්කම හුස්ම ගන්නවා වගේ මට දැණුනා .

                                                                 

                               අම්මගෙ අත් දෙකෙන් ටිකෙන් ටික ගල්ලැහැ පැදුරට එන්න වුණා .කලා වැවේ පිළි ගඳ මැද්දෙ නිදා ගත්ත මට කවදාවත් හිතුණේ නෑ මේ හඳුන් කූරු සුවඳ මැද්දට එන්න වෙයි කියලා .කරගැට හැදිච්ච අපච්චිගේ කකුල් දෙක අල්ලලා උද්දිකාරෝ අලිංගිත්වා කියලා බුදුබව ප්‍රාර්ථනා කරලා , කරගැට හැදිච්ච අම්මගේ අත්දෙකෙන් විවරණ ලබන්නත් කලින් පන්සලේ  ලොකු හාමුදුරුවන්ගේ කකුල් දෙක අල්ලලා වඳින්න සිද්ධ වුණා.  ඒත් කවදාවත් ඒ අත්වල මට දැනිච්ච කරගැට වල සැරව සුවඳ දැණුනේ නෑ .මං ඒ සුවඳ හොයාගෙන කලා වැව අයිනට ගියා .කෑ ගහලා කට පුරාම අම්මේ කියලා කෑ ගහන්න මත හිතුණා .ඒත් ඊට කළින් අම්මගේ නැළවිලි ගීය මැද්දෙන් පොඩි සාදු කියලා ඇහුණා .මට ඒ වෙලේ දැණුනෙ මගේ කකුල් දෙක මැද්දෙන් පොළව කිඳා බැස්සා වගේ .මට ඒ වෙලාවෙ මගේ ඇඟ ඇතුලට රිංගගෙන හිටපු පිළී ගඳ ආයිත් දැනෙන්න පටන් ගත්තා .මම ආයිත් ඒ ගලලැහැ පැදුරෙ වාඩි වෙන්නෙ කොහොමද .. ? ඒ හැමතැනම සුදු රෙදි දාලා .

                                       මට දැන් මේ බුදු ගේ ඇතුලේ හැම තැනකම අම්මගේ පෙකනි වැල දිගේ ගලාගෙන ආපු හුස්ම ගන්න හඬ ආයිත් ඇහෙනවා .ඒත් ඒත් මට ආයිත් කලා වැව ගාවට ගිහිල්ලා අම්මගේ මූණ දිහා බලාගෙන අම්මේ කියලා කියන්න ශක්තියක් නෑ . මේ ලෝක් විනාසෙට කලින් මම බුදු ගේ ඇතුලට වෙලා පිරිත් කියනවා . ඒත් මං කොහොමද ලෝක විනාසෙට කලින් නිවන් දකින්නෙ ..? . කොච්චර වීර්ය කලත් මම තාම පෘතග්ජනයි  බුදු හාමුදුරුවනේ ...මම තාම පෘතග්ජනයි .. !

බුදු සරණයි මහත්තයෝ ... ! ( කෙටි කතාව )

                                                                                                                ගෙවෙන  හැම තප්පරයකම එක එක ගැටළු වලට උත්තර හොය හොය ජීවත් වන අපිට සමාජයේ අපි වගේම ජීවත් වෙන අයගේ හදවත ඇතුලට රිංගලා ඒ හදවත් වල තියෙන දේවල් කියවන්නෙ ඔහෝම කලාතුරකින් . වාසනාවට හෝ අවාසනාවට හෝ වේවා පමණක් දේවල් දිහා ඉවසිල්ලෙන් බලාගෙන ඉන්න අහගෙන ඉන්න ශක්තියක් මට ඇතැයි මා සිතමි .

එදා සෙනසුරාදා දවසකි .පුරුදු පරිදි මා පුස්ථකාලයට යෑමට බසයට ගොඩ විය . වට පිට බලා ඉඳ ගැනීමට ආසනයක් සෙවූ මා හට ඉඳ ගැනිමට තවදු බසය තුල ඉතිර්ව තිබුනේ එක් ආසනයක් පමණි .බසයේ ඉදිරිපසම ආසනය වු එහි මා ඉඳ ගත්තේය . මාගේ ආසනයේම ඉඳගෙන සිටියේ තරමක් මැදි වයස ඉක්ම වූ කාන්තාවකි .මදක් අපිලිවෙල ගතියකුදු ඈ තුල තිබුණි .

බසය කොළඹ බලා වේගයෙන් ගමන් ආරම්භ කලේය .බසය ගමන් ගත් වේගය නිසා ඒ තුල සිටි සියල්ලොම මදක් විමසිල්ලෙන් අල්ලාගෙන සිටියේය .එසේ ටික දුරක් ගමන් ගන්නට වූවා පමණි . විශාල හඬක් එක්කම බසය නතර විය .සිදු වූයේ කුමක්දැයි සිතා ගැනීමට නොහැකි විය .

" හරක් හැපුනට ගානක් නෑනෙ මහත්තයො .පොලිසියෙන් ප්‍රශ්නයක් වෙන්නෙ නෑ . හරක් කොහොමත් ඔහේ පාර පනින්වනෙ . ඔව්ව ඒ මහත්තරු දන්නවා ... "

මාගේ ආසනයේ සිටි ඇය මා දෙස බලා කියන්නට විය . මා ඇය සමග දොඩමළු වීම්ට උතසහ නොගත්තද මා ඇයට සිනහවකින් මාගේ අදහස කීවේය .ටික වේලාවකින් බසය තුල වූ නොසන්සුන් බව හීන වි නැවතත් සුපුරුදු පරිදි බසය ගමන් ආරම්බ කලේය . එතරම් ප්‍රියජනක ස්වරූපයක් ඈ තුල නොවූවද ඇයගේ ඇතැම් ක්‍රියාවන් දෙස මා විමසිල්ලෙන් බලා සිටියේය .

එක් වරම ඈ ඇයගේ ලේන්සුව ගෙන ඒ තුල ගුලි කරගෙන සිටි සල්ලි කොල කීපයක් දිග හැරියාය . නමුත් ඒ අතර එක් සල්ලි කොලයක් ඉතාමත් පිලිවෙලට තබාගෙන සිටිනු පෙණින .මා ඇය දෙස බලා සිටිනු ඈ දැක්කාය .එක වරම මා දෙස බැලූ ඇය මද සිනාහවක් පළකළේය . ඊලගට වීම්ට යන්නේ කුමක්දැයි මා හට සිතා ගැනීමට පුළුවන . මා ඉදිරිපස හැරී ගමන් ගත්තේය .

මාගේ නිගමනය නිවැරදිය . එක්වරම ඇය මා දෙසට හැරී කතා කිරීමට පටන් ගත්තේය .

" මහත්තයෝ ..., මහත්තය ළග රුපියල් පනහෙ කොලයක් නැද්ද ... ? "

" නෑනෙ . මාරු සල්ලි කීයක්වත් නෑ . " මා පිලිතුරු දුන්නෙමි .

ඇය එක්වරම ඇය ළග තබාගෙන සිටි රුපියල් පනහෙ කොල දෙකක් මා හට පෙන්නුවේය .ඉන් එක් කොලයක් අලුත් පනහෙ කොලයකි .

" මේ බලන්න මහත්තයෝ .. , මේ සල්ලි කොල දෙකේ වෙනස . මේකට වඩා පුදුම ලස්සනක් මේකෙ තියෙන්නෙ නේද මහත්තයො . මේක අලුත්ම පනහෙ කොලයක් . මට මේක මහත්තයෙක් මහත්ත්යො මේක දුන්නෙ . .. ....මහත්තය දැක්කද අලුත් පන්සීයෙ කොලේ ... ? ඒක දම් පටයි ......"

ඇය තමන් ලග තිබූ පනහෙ කොල දෙක දෙස බලමින් සිටියාය .මා පෙරටත් වඩා දැන් ඇය පිළිබඳව විමසිලිමත්ය .

" මහත්තය ළග නැද්ද අලුත් පනහෙ කොලයක් .මම මහත්තයට මෙ පනහෙ කොලේ දෙන්නම් "

මා හට තවමත් සිතා ගැනීමට නොහැකිය .ඇයට අවශ්‍ය වන්නේ අලුත් පනහෙ නෝට්ටුවකි .ඇයට මෙතටම් ඒ අලුත් පනහෙ නෝට්ටුව සමීප වී ඇත්තේ ඇයි දැයි සිත ගැනීමට නුපුළුවන .ඒ එක අලුත් නිසාවෙන්ද ... ? නැතිනම් එය මහත්තයෙක් දුන් නිසාවෙන්ද ... ? ඇතැම් විට එසේ විමට පුළුවන . එය අලුත් නෝට්ටුවකි . එය දී ඇත්තේද මහත්තයෙකි . ඒ මහත්තයා හා රුපියල් පනහෙ මුදල් නෝට්ටුව අතර වූ සම්බන්ධය ඇය කෙතරම් දුරට සමීකරණය කොට ඇත්ද ..... ?

" ඇත්තටම මං ළග පනහෙ කොලයක් නෑනෙ ... "

" අහ් ... කමක් නැ මහත්තයො ."

ඇය ඒ සියල්ල පෙර සේම ලේන්සුවේ ඔතාගත්තේය .නමුත් අලුත් පනහෙ නෝට්ටුව පමණක් ඇගේ හදවත තුලට රිංගා යනු මට පෙණුනි .

" මං ඉස්සරහ බහිනවා මහත්තයො . බුදු සරණයි ... ! "

" බුදු සරණයි ... ! "

ඇය ආසනයෙන් නැගිටිමට උත්සහ ගෙන නැවත මා දෙසට හැරුණේය .

" අනේ , මහත්තයො ... කරදරයක් නැත්නම් ඔය බිම තියෙන කිහිලිකරුව පොඩ්ඩක් අරං දෙනවද .... ?

එවේලෙහි මාගේ හදවත ඉරාගෙන පුදුමාකාර වූ කම්පණයක් නිදන්ගත විය .තවමත් එය හදවත තුල හඩ නගණු මට දැණේ . ඒ අවසානය මා විසින් කිසිසේත්ම අපේක්ෂා නොකළ අවසානයක් විය .

මා හට ව්ටෙක දැනුණු දේවල් .... !

අද අලුත් දවසක් බව මම දැන සිටියෙමි.නමුත් හෙට උදාවෙනේද අලුත් දවසක් බව මම අමතක නොකලෙමි.තප්පරෙන් තප්පරය මාගේ සිත කඩා වැටෙද්දි ,ඒ අතීතය තුලම මළ බැදෙද්දී මාගේ සිත මා හට ඉවසීම පුරුදු කරන්නට විය.විටෙක එය මහත් අශිර්වදයක් වුවා සේම ,විටෙක මා අතරමං කරන්නක් විය .බුද්ධිමත් යයි කියන මිනිසාගේ සිත බුද්ධිමත් ලෙස තේරුම් ගැනීමට නුපුළුවන .එසේ වන්නට ඇත්තේ මිනිසා තුල  තිබෙන ගුප්ත අව්‍යාජ්‍ය බව නිසා විය යුතුය .නමුත් මා ද ඒ කුලකයටම අයත් බව මා හට අමතක කිරීමට නොහැක .මාද ඒ තිරිසන් සත්ව කොටසටම අයත් වුවෙකි .

                       

                          මිනිසකු ලෙස ජීවත් වනවාට වඩා ම්ත්සයකු වී මිනිසගේ තොන්ඩුවට හසුවීම සැපදායක යැයි මට සිතෙයි .විටෙක ජල ගැඹුරු සිඹිමින් රිසි සේ විඳින්නට ඌට  පුළුවන .විටෙක අහස් මිරිඟුව ස්පර්ශ කිරීමට පුළුවන .ඔවුන් අතර විවිධත්වයක් නොමත .ගැටීමක් නොමැත. අණ කරන්නන් නොමැත.ඔවුනට සිත් පිහිටා ඇත්නම් ආදරය හා සෙනෙහස එකට කැටි වී මහ සයුර පිටාර ගලනු ඇත .ජීවත්  වෙනවා යැයි සිතමින් ජීවත් වෙනවාට වඩා වින්දනය කරමින් මියයාමට මම ආශා කරමි .නමුත් ඒ අවසානයට පෙර වර්තමානය තුල වින්දනය කිරීමට මා උත්සහ දරමින් සිටිමි.යථාර්තවාදී ජීවිතයකට මුහුණ දීමට උත්සහ දරමින් , ආටෝපය සමග ගැටෙමින් ජීවත්වෙද්දී දැනෙන මනසික ආතතිය මා හට මිස තවකෙකු හට තේරුම් ගැනීමට නුපුළුවන ............

තවම ජීවත් වන අවාසනාවන්ත ආදරයක ඇත්ත කතාවක් ... !

                                                                     පොත් මේසෙ දෙසට දඹුලු  ගල උඩ ඉඳන් කාමරය හරහා ගලා ගිය සෑම සුළං රොදක්ම මට එදා ඉඳන් ආශිර්වාදයක් වුණා .උසස් පෙළ ලියද්දි මට මගේ තාත්තා නැති වෙද්දි අම්මගෙයි මල්ලීගෙයි ඇස් වල බලාපොරොත්තුවක් කියලා දෙයක් තිබ්බානම් ඒ මං විතරයි .

                                                                                     විශ්ව විද්‍යලයකට යන්න ලොකු ආසවක් තිබුණත් මට කොළඹ ගිහින් ඉගෙන ගන්න තරම් සල්ලියක් තිබුණේ නෑ .ඒ වෙනකොට තමයි අම්මගෙ කනකර බඩු උගස් කරල මාව කොළඹට එව්වේ .මම ගොඩක් මහන්සි උණා උපාධියක් අරගෙන අම්මවයි මල්ලිවයි කොළඹ අරගෙන එන්න .මේ වෙනකොට මම කොළඹ කැම්පස් එකේ තුන්වෙනි වසර ශිෂ්‍යාවක් .මේ කාලෙදි තමයි මට මධුරංග සේනාධීරව හම්බ වෙන්නෙ  . එය වැඩ කළේ  කොළඹ ඔෆිස් එකක .නිතර නිතා කැම්පස් එක  ලගින් යන එනකොට තමයි  අපි දෙන්නව හම්බ වුණේ .නිතර නිතර හම්බ වුණු අපි එකි නෙකාව හඳුන ගත්තා .කතා බහ කළා.  මධුරංගයි මමයි මේ විදිහට කාලයක් මුනගැහෙනකොට මගේ කාල සටහනේ කොනක මධුරංගගෙ නමත් ලියවෙන්න පටන් ගත්තා .අපි දෙන්නා අතර ලොකු සම්බධයක් ඇති වෙන්න වැඩි කාලයක් ගියේ නෑ .කැම්පස් එකේ හැමෝම මේ ගැන නිතර දෙවේලෙ කතා බහ කරද්දි අපි දෙන්නා ඇත්තටම ආදරය කරන්න පටන් ගත්තා .ඇත්තටම මට , මධුරංගගෙයි මායි අතර ඇති වෙච්ච සම්බන්ධය ආදරයක් කියලා කියන්න පුළුවන් කමක් තිබුණා.

                                                                                                                           අපේ ගෙවල් වලට හොඳට සරුසාර කුඹුරු තියෙද්දි මල්ලි කුඹුරු වැඩට හුරු වුණා .මල්ලිගෙ දහඩිය මහන්සියෙන් වපුරපු අලුත් හාලෙ හාල් මිතක් ගෙනාපු දවසට මම හැමදාම මම මධුරංගට අලුත් හාලෙ බතක් උයාගෙන ගියා. නෙළුම් කොළේ බත්  කන්න මධුරංග හරිම ආසයි කියපු දවස් වලට මම පිල්ලෑවට තනියම ගිහින් නෙළුම් කොළ ගෙනල්ල බත් එකක් බැඳගෙන  ගියපු දවස් කොච්චර ඇත්දයි මට මෙපමනයැයි කීමට නුපුළුවන .ඒ දවස් වලට මම තනියම සන්තෝස වෙන්නත් ඇති .පමණක් දවස් වලට මධුරංගයි මමයි එකම බත් එක  කන්න පුරුදු උනා .  ඒ හැම මොහොතකම එයාගෙ අතින් බත් කටක් කවන හැම මොහොතකම එයාගේ ඇඟිලි තුඩුවලින් ආදරය මගේ හදවත පුරාවටාම කාන්ඳු වුණා .මේ වෙද්දි මගේ උපාධියත් අවසන් වෙන්නේ මධුරංගගෙයි මගෙයි ආදරය තව තවත් මට දැනෙන කාලෙක .උපාධිය අවසන් වුනත් එක්කම වගේ මධුරංගට මාව ඉක්මනටම මැරි කරන්න ඕනෙ වුණා . මධුරංගගෙ යල්ලුවො කීප දෙනෙකුත් මේ වෙනකොට මම අදුරගෙනයි හිටියෙ . ඒත් ඒ අය ටිකක් වෙනස් කියලා මට තේරුණා. මං ඒ ගැන මධුරංගට විටින් විටකිව්ව . මේ අතර තුර තමයි මධුරංග අපේ ගෙදර එන්නෙ .ඒ මගෙයි  එයගෙයි විවාහය ගැන කතාකත ගන්න .තාත්තා නැති මට දැන් කොළඹ ගොඩක් හුරු නිසා අම්මත් මේ කසාදෙට කමති උනා. මමත් ගොඩක් සංතෝස වුණත්  කාලෙක් ඉඳන් මධුරංගගේ වෙනස මට ප්‍රෙහේළිකාවක් වුණත් මම ගොදක් එයාට ආදරය කළා . එ නිසාම පත්වීම් ලැබෙන්න මාස කීපයක් තියෙද්දි මම අම්මවයි මල්ලිවයි දාල  කොළඹ පඳින්චියට එන්න වුනා .

                                                                                                                                            මධුරංගගේ මගෙයි පුංචි කුරුළු කුඩුව තිබුණෙ බොරලැස්ගමුවෙ . අපි ඒ තැන  ලස්සන තැනක් කරන්න ගොඩක් උතසහ ගත්තා .  මගේ පත්වීමුත් කල් ගිහින් තිබුන නිසා මධුරංග මට ඒ ගැන වද වෙන්න එපා කිව්වා .ඒ නිසා එයාගේ කීමට ඉහලින් යන්න මට ඕන කළේ නෑ .මම හැමදාම එයාට උදෙන්ම වැඩට යන්න හැමදේම ලැස්ති කරලා දුන්නේ හරිම ආදරෙන් .ඇත්තටම මධුරංග මට වැඩිය ගොදක් උස කෙනෙක් . ඒ නිසාම සමහර දවස් වලට පුංචි බන්කුවක් උඩට නැගලා එයාගෙ ටයි එක හදන්න ආස කළා .එතකොට මගේ නළල ඉඹලා එයා හිමීට ගෙදරින් යන්න යනවා .

                                     අපි කසාද බැඳලා ටිකකාලයක් යද්දි මධුරංගගෙ වෙනස ගොඩක් දැනෙන්න පටන් ගත්ත . ගෙදර එන්න පරක්කු වුනා . නොදන්න දුරකථන කෝල්සෙන්න ගත්තා . ඒවා ගොදාක් කෙල්ලන්ගෙ ඒව කියල මට තෙරුනේ එයට හොරෙන් මම එන කෝල්ස් වලට කතා කළාම .එයා කිව්ව ඒවා ඔෆිස් එකේ ඒව කියල .මම හිත හදා ගත්තා .තාත්තෙක් අම්මෙක් නැතිමට  ජීවිතය වරදිනතැනට  වැඩ සිද්ද නොවෙන්න මම ගොඩක් උත්සහ කලා .මේ විදිහට කාලයක් යද්දි මධුරංග බොන්න පුරුදු වෙලා හිටියා . එයාගෙ යාලුවො නිතරම ගෙදෙට්ටත් එන්න පටන් ගත්තා . ඒ වෙනකොත අපේ පුංචි කුරුළු කූඩුවත් බේබද්දන්ගෙ පාරාදීසයක් වෙන්න ගත්තා . මම පමනක් වෙලාවට කෑ ගැහුවා .බැන්නා . එක දවසකෙය ආදරෙන් ඉඹගත්තු කම්මුලට ගැහුවා . මගේ හදවත කෑලි කෑලි වලට  ඉරාගෙන යනවා වගේ මට දැණුනා . මට කරන්න දෙයක් තිබුණේ නෑ .අම්මගෙයි මල්ලිගෙයි ලගට මට යන්න පුළුවන් කමකුත් නෑ .මම මේ දේවල් ඉවසන්න පුරුදු උණා . ගෙදර ඉදන්ම බොන්න පතන් ගනිද්දි  මම කඩල තම්බ තම්බ මාවත් උන් ඔක්කොම එකතු වෙලා බයිට් එකට ගන්නකන් ඇහැරිලා හිටියා  .සමහරක් වෙලාවල් වලට එතන හිටපු පමනක් එවුන් මන් දිහා බැලුවෙ  අලුත බැදපු මස් කෑල්ල්ක් දිහා බලනවා වගේ .මේ  කාලේ වෙනකොට තමයි මගේ ජීවිතේ මූසලම කතාව පටන් ගන්නෙ .

           මම දවසක් ගෙදර ගිහින් එන්න කියලා ගියේ මේ හැම දේකින්ම ටිකක් අයින් වෙලා ඉන්න බලාගෙන .ඒත් මම කවදාවත් මේ කිසිම දෙයක් අම්මටවත් මල්ලිටවත් කියන්න ඕනෙ වුණේ නැ . ඇයි මම එයාලගෙ සතුට උදුර ගන්නේ .මම එදා අපහු ගෙදර එනකොට ගේ හමතැමනම ලයිට් දාල තිබ්බා .වාහනකුත් තිබ්බ නිසා අදත් මධුරංග සුපුරුදු විදිහටම ඇතුලේ ඉන්න බව මම  දැනගතතා .ගමේ  ඉඳන් එනකොට අරං ආපු සතුට පාර අයිනකට විසී කරලා මම ගෙට එනකොට වෙනදට ඇහෙන කිසිම සද්දයක් තිබ්බේ නෑ .මම බය වුණා . ගේ පුරාම ගිල ගත්තු මහ මූසල නිහඩ කමක් තිබ්බා  .ඒ  මූසල නිහඩකම ඇතුලෙන් කෙල්ලෙක්ගෙ කට හඬක් ඇහුණා .මම කාමරේට දිව්වා .එතකොත මම දැක්ක දේ කියන්න මට තේරෙනෙ නෑ .මදුරංගයි එයාගේ යාළුවොයි  .............. ? මට මාව කෑලි කෑලි වලට ඉරලා දාන්න හිතුණා.මගේ දෙපතුල ඉඳන් ආපු වේදනාවක් මටක් හයියෙන් කෑ ගහන්න හත්තා .

                                                            අවුරුදු ගාණක් ආදරය කරපු මධුරංග හැමදාම යාලුවො එක්ක බොන්න පුරුදු වුනා .පමණක් දවස් වලට ඒ හැමදෙම  අතරේ මට බනින්න වුණා. මම වැඩ කාරයෙක් ගනට වැටුණා.  යාලුවො ගිය ගමන් මට ගහන්න පටන් ගත්තා . පමණක් වෙලාවල් වලට කරපු දේවල් කියන මට පුළුවන් කමක් නෑ .සම්හර දවස් වලට එයාගේ අත් පාරවල් වලින් මගේ මුළු ඇගම වැහිලා ගියා .වතුර ටිකක්වත් බොන්න පන නැති වෙනකන් මට ගහපු දවස් ඕන තරම් තියෙන්න ඇති .මන් ඉස්සරහ එක එක ගෑණු එක්ක  රති සුවය වින්දා .තනියම නෙමෙයි . යාළුවොත් එක්කත් . මට මේ වෙනකොට වහ ටිකක් කාල මැරෙන්න හිතුනත් අන්තිමට මගේ මල්ලිවයි අම්මවයි මතක් වෙන්න ගන කොට .... ?හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම් ....මම මේ වෙනකොට තමා දැන ගත්තෙ මධුරංගට කලින් කසාද තුනක් තිබුණා කියලා. ඒ කියන්නේ  මම එයාගෙ හතරවෙනි කසාද ගෑනි උණා . මේ දේවල් ගැනාහනකොට දකිනකොට මගේ ඇස් වලින් කෑලි වල්ට කුඩුවෙච්ච කඳුලු ඕන තරම් මේ ගෙදර බිත්ති වලට කාන්දු වෙන්න ඇති .මේ කොට්ට වලට කාන්දු වෙන්න ඇති .

               එදා වෙනදා වගේම මධුරංගයි යළුවොයි බොන්න පටන් ගත්තා .මං වේදනාව ඉවසන්න බැරි තැන එයාලට ඕන හැමදේම හදල තියලා නින්දට ගියා .ඒත් මේ දේ වෙන්න ඕනෙනම් පැය දෙකක් ගත වෙන්න ඇති .මගේඅ ඇග පුරාම කවුදෝ අත ගානවා වගේ මට දැණුනා .මම බය වෙච්ච පාර මම කෑ ගැහුවා .එතකොටත් මධුරංගයි එයාගෙ යලුවොයො මගේ ඇඳ උඩට වෙල ඉන්නවා දැක්කා ,මම  දැගලුවා .කෑ ගැහුවා .තුන්දෙනාම මාව හයියෙන් පොර බදද්දි මම එකෙක්ට කමුලට ගැහුවා .ඊට පස්සෙ වෙච්ච දේවල් වලින් මට මතක මගේ ඇග පණ නැති වෙනකම් මධුරංග මට ගාහුවා කිය්න එක විතරයි .

                                                                                                                 මගේ ඇග පුරාම උන් තුන්දෙනාම රති සුව විඳලා තිබ්බා. උන්ගෙ අරක්කු සිගරට් වලින් මාව හෝදලා තිබ්බා.ඒ වෙනකොටත් මම උන් එක්ක පැයක් එකහමාරක් පොර බදල තිබුණා .මට මගේ ඇගේ පණ කියල දෙයක් තිබ්බනම් ඒ තිබුණෙ හුස්ම ගන්න විතරයි . හැබැයි මේ හැම දේත් එක්කම මන් ගොඩාක් ආදරය කරපු , ආදරෙන් බත් කවපු , මධුරංගත් මාව විනාස කරලා තිබ්බා. මේ හැම දේම කරලා මාව පන පිටින් තියනෙ නැතුව ඒ විදිහට මට කරපු එක ගන මම සංතෝස වෙනවා . මගෙන් ගන්න ඕනෙ හැම දේම අරගෙන උන් තුන්දෙනා මාව මධුරංගගේ කමිසාකින්ම මාව කාමරේ ෆෑන් එකේ එල්ලා ගිහින් තිබ්බා .මම මධුරංග කිය කියා කතා කරද්දි එයා ෆෑන් එකත් ඔන් කරගෙනම ගෙදරින් ගිහින් තිබ්බා . මම දවස් දෙකක් මධුරංග දැන් එයි කිය කියා ෆෑන් එකේ එල්ලිලා පණ ඇද්දා . ඒත් එයා ආවේ නෑ .මිනිස්සු වගයක් ඇවිත් මාව දවස් දෙකකට පස්සෙ බිමට ගනිද්දි තමයි මම මගේ අන්තිම හුස්ම පුංචි කුරුළු කූඩුව ඇතුලෙ අතෑරලා දාල යන්න ගියේ .ඒත් ඒ ගෙදර ආදටත් මගේ හුස්ම තියෙනවා .මගේ විලාපය දෝන්කාර දෙනවා .අදටත් මාව  දූෂණය කරලා එල්ලල ගියපු කාමරේ ඇඳ උඩ මගේ කඳුළු තාම පණ අදි නවා . තාමත් ඒ කඳුළු වල තෙත ගතිය ගේ පුරාම තියෙනවා .ඒත් මධුරංග කවදාවත් තාම ආවෙ නෑ .

( මෙම කථාව අහම්බෙන් මා හට දැනගන්නට  ලැබුණු සත්‍ය කථාවකි . නමුත් මෙහි එන නම් ගම් සත්‍ය ඒවා නොවන බව කිව යුතුය . )

යලි පැමිණීම

කලක්
මා සිත පෙලූ

මා නෙත් පෙලූ


 ඈ


මා ලියූ
කවි පෙළ මතම
ලියා ඇත එක පෙළක්
වචන තුනකින් .... !


තව ගොඩක් ඉඩ ඇත
තෙල් බැම්මෙ කෙලවරට
තවත් ලීමට ඉඩ නැත
මගේ සිත පිරී ඇත .... !