බස් රථය වේගයෙන් ගමන් ගත්තේය .මා හට හුරු පුරුදු ඒ නැවතුම වෙත බස් රථ මා හටද නොදැනීම ළං විය. ඈ තවමත් මාගේ නිසදැස් කිවමින් සිටියා ය . ඇය මෙතරම් මාගේ කවිය තුල රසිකාවියක වේ යැයි මා නොසිතුවෙමි .ඇරත් මේ තරම් ඉක්මනටම . ඔව් ඇය දැන් මාගේ සිත තුල රසිකාවියක වී හමාරය . මා ඇයට ආදරය කරයි .
නිසදැස් පෙළින් ඇරඹි ඒ හෝරාව මෙලෙස අවසන් විය . මා පාසල වෙත යන්නට විය. දැන් දැන් මා සිත තුල ඇයගේ කම්මුල් චිත්‍රනය වෙයි .ඇයගේ සිනහව , සියලු දේ මා සිත වැළදගෙන සිටියි . නමුත් ඒ අතර එක මොහොතක් දෙදරා යන්නට විය . මා හට ඒ අවසානයේ දෝංකාරය ඇසිණ . ඒ මගේ ශරීරය තුල මාවම පුපුරවා හරිමින් ලේක් හවුස් වට රවුම අසල සිදු වූ බෝම්බ පිපිරීමයි .
මා සිත ගලපමින් සිටි සිතුවිලි දහරාවන් එක ක්ෂණයකින් පුපුරා ගියේය .වෙනදා මෙන් මා සිත සෞම්‍ය නොවුණි .මා සිත තුල යම් වේදනාවක් දෝන්කාර දෙයි . මා හට මෙලෙස කිසි දිනක නොදැනුණි .මා ලියූ නිසදැස් මා සිත තුල හොල්මන් කරයි .ඇයගේ සිනහව , කටහඩ මාගේ ඇග අතුලටම කිඳා බැස කලු සීතල ඇට මිදුළු තුල වේදනාවෙන් තෙරපෙයි . මෙය ම සිතින් මවා ගත් දෙයක් විය හැකිද ඇයද ඒ අසල සිටින්නට ඇත . මෙය මා සිත තුල වරින් වර වේදනා දෙයි . විටෙක ඇයගේ ලේ පැහැති දේහය මා සිත මා හටම පෙන්වයි . එවිට මා මාගේ හිස කීප විටක්ම මේසයේ හැප්පුවේ ය. පංති කමරය තුල සියලු දෙනාම කලබල වී සිටි හෙයින් එය කිවෙකුටවත් නොපෙනෙන්නට ඇත .
කලා අංශයේ රූපවාහිනිය වටා සියලු දෙනාගේ දෑස් යොමුව තිබිණ .දැන් ඒ මත බෝම්බ පිපිරීමේ දර්ශන දිස්වෙයි . එකිනෙකාගේ ලේ , මළ මිනී ඒ මේ අතින් අත හුවමාරු වෙයි .ඒ අතර පුංචි ළමයෙක් , මවක් නැතිනම් තවත් කෙනෙක් .මා වටා සිටි සියලු දෙනා ඒ දෙස විමතියෙන් බලා සිටියේ කී දෙනෙක් ඒ අතර මැරී සිටී දැයි යන කාලකන්ණි හැගීමෙනි . නමුත් මා දෙනෙත් අතර රැදි ඇයගේ රූපය ඒ අතරය සොයමින් සිටියි .ඔව් ...... ඒ ඇයද ..?රූපවාහිනි තිරය මත පාසල් සිසුවියකගේ දර්ශණයක් දිස් විය .නමුත් ඒ ඇය යයි විශ්වාස කිරීමට තරම් ඇයගේ මුහුණ පැහැදිලිව නොපෙණින . ඒ ඇත්තටම ඇය විය හැකිද.. ? මා සිත එය පිළිනොගනියි. ඇයත එසේ විය නොහැකිය .මා වටා සිටි පිරිස අතරින් මා පිටතට පැමිණියේය .මා හටද නොදැනිම කඳුළු බිංදුවක් මාගේ සපත්තුව මත වැටුණි .
නමුත් තවත් හෙට දවසක් ඇත .ඇය හෙට නොපමාව ආ යුතුය .මා සිත විශ්වාස කරයි .
